Op de motor

Me verplaatsen op een tweewieler met hulpmotor is mijn tweede natuur geworden. Op mijn 16e begon ik op een brommer, een toen al antieke Kreidler met geforceerde luchtkoeling maar wel met een 12 liter tank die in combinatie met een verbruik van 1 op 45 een enorm bereik garandeerde. Al rondrijdend groeide mijn liefde voor de een-spoor. Op de dag dat ik 18 werd had ik mijn eerste rijles, op een Yamaha XS650 met 100 kilo aan instructeur achterop zittend. Aan oortjes in deden we toen niet!

Vijf maanden later had ik mijn rijbewijs (zeven lessen en daarna drie maanden wachten tot je op mocht; eerste keer geslaagd) en binnen een maand had ik een Kawasaki Z650 onder mijn kont. Niet die nieuwe tweepitter maar de echte kleine Z1 van toen. Een sportieve 4 cylinder en achteraf bezien mag ik blij zijn dat dit goed is gegaan. Je eerste jaar is het gevaarlijkst en daar weet ik alles van.

Tegenwoordig mag dat niet meer, je rijbewijs halen en meteen met 60+ pk’s over de weg rauzen. Wat vermogen betreft ben ik er in de loop van de jaren niet op vooruit gegaan. In de jaren zeventig was 60+ een sportief pk getal, 10 jaar later kon je nog meekomen, en nu moet ik het toch vooral van het betere bochtenwerk hebben. Waar het bij motorrijden natuurlijk ook om gaat!

Ik ben nu al aan mijn derde motor toe. Ja, ik doe lang met mijn spullen. Die eerste werd dus in 1977 gekocht . De tweede in 1981 nadat ik de Kawa frontaal tegen de Ford Transit van een Franse mevrouw had geparkeerd. Die daar volgens de rechter alle schuld aan had overigens. De vertegenwoordiger van de verzekering vertelde mij dat dit een zeldzaamheid was in Frankrijk. Een tweedehands Suzuki GS750 die door de eerste eigenaar dermate slecht was behandelt dat ik al drie keer de koppakking heb moeten repareren.

Die tweede motor heb ik nog steeds. Onderhand meer dan 160.000 kilometers mee gereden maar de betrouwbaarheid hield niet meer over. Daarom heb ik in 2006 nummer drie gekocht, om het woon-werk verkeer weer een dagelijkse bezigheid te maken en geen avontuur met onduidelijke afloop. Lang doen met je spullen, dat vind ik een positieve waarde, overigens. Al ligt het blok van de Soes al een tijd op de werkbank omdat ik er maar niet aan toe kom na de laatste reparatie van een lekkende koppakking het pakket weer in elkaar te zetten.

En nu dus nummer drie, een Honda Deauville (2e generatie). Eindelijk weer een nieuwe fiets. Daar heb ik een aantal blogs over geschreven. Daarnaast wil ik ook mijn observaties over het verkeer in het algemeen met je delen.

Reacties zijn gesloten.