Met het toenemen van de leeftijd worden zaken uit de jeugd je steeds dierbaarder. Ook wij hebben hier last van. Illustratie; we gaan fietsen in Duitsland, op de Venn bahn, in de buurt van Monschau. Kan het tuttiger?

Nou, waarschijnlijk wel, maar makkelijk zal dat niet zijn gezien het grote aantal clichés die te maken hebben met vakantie in Duitsland die we op deze toch hebben uitgetest. Neem de start. Een druilerige woensdagochtend, de dag voor hemelvaart. Op het laatste moment dreigt het nog mis te gaan. Een van de houders waar de fiets op staat op het fietsrek achter op de auto ontbreekt. Zat blijkbaar los in de houder, en is er uit gevallen. Tonny rijdt de laatste gemaakte rit met rek na maar vindt niks. Ik bel een paar leveranciers. Ze hebben het onderdeel niet in voorraad. Nog voor vertrek lijkt de vakantie in het water te vallen. Wat nu? Simpel, eentje in de auto, voorband leeg laten lopen, wiel eruit, oppassen dat de spatborden niet verbuigen. De ander op het rek. De twee rol koffers en de boodschappentas met boeken passen tussen neergeklapte achterbank en voorstoelen. We kunnen op weg, de radio aan, navigatie Miep geladen. We kunnen op weg, twee-en-een-half uur naar Monschau.

Kopje koffie met iets erbij in Nederweert, traditie uit de tijd dat een reis naar Maastricht 2,5 uur duurde en soms met de motor in de winter noodzakelijk hier onderbroken moest worden voor een beetje warmte. Toen was de A2 na Maasbracht vrijwel leeg, nu is de spitsstrook heel de dag open om ruimte te bieden aan het drukke verkeer. En net als ik de A2 moet verruilen voor de A76 richting Heerlen een filemelding. Toch maar door naar Maastricht. Hoe klassiek.

De file voor Maastricht is denk ik erger dan die richting Heerlen. Is ook logisch. De A2 wordt verbouwd, precies waar ik vroeger woonde, mijn flat is de laatste die nog staat. En zo’n verbouwing met geopende winkel geeft ongerief. Tip voor de zomervakantie. Kijk heel goed na hoe druk het is, want hier staat op een doordeweekse dag al een rij van kilometers voor de oudste stad van Nederland. Afijn, na nog ‘n paar omwegen over onder meer de mooiste autoweg van Nederland door het land van mijn jeugd komen we dan toch terecht op de B258 naar Monschau. In gezelschap van Edwin Rutten, want 4FM of hoe de klassieke zender dit jaar heet is de enige Nederlandse radiozender met bereik. Zoals blijkt zelfs tot ver in de Eiffel. Makkelijk.

Het hotel is eenvoudig te vinden en goed afgelegen (hotel Gut Heistert bij Kalterherberg). De grens met België is een beekdal verderop, en dat geeft mij veel irritatie. Dat de leverancier van een mobiele verbinding perfectie na streeft is op zich prima. Maar je kunt te ver gaan, bijvoorbeeld in het positie bepalen van waar de klant zich bevindt. Tijdens een verblijf in de Achterhoek afgelopen winter was ik (op twee verschillende plekken!) al kilometers voor de grens “welkom in Duitsland”. Nou, daar was ik écht niet! Maar hier is het continue wisselen tussen Duitsland en België. Okay, okay, het balkon waar ik op zit ligt inderdaad vlak bij die grens. Maar om mij zo vaak te attenderen op met welk netwerk ik ben verbonden? Als de tarieven precies gelijk zijn? En Tonny heeft er geen last van, anderen providers zien in de nabijheid van de grens geen reden tot een SMS bombardement. Om 14.05 wordt ik welkom geheten in Duitsland. Klopt. We gaan net de grens over bij Aken. Tijd later gaan we uit eten in Monschau en dan weer terug naar het hotel. Welkom in België. 25 minuten later, ik zit op het balkon een boek te lezen: Welkom in Duitsland. Half uur later, ik zit in exact dezelfde positie op het balkon hetzelfde boek te lezen: “welkom in België”. Niet voor lang, na een half uur bevindt ik mij weer in Duitsland wat de telecom aanbieder betreft. Mijn billen nog steeds in dezelfde stoel. Is dat service of niet? Wereldreiziger in zijn leunstoel. Trouwens, kost dat geld, zo’n SMS ontvangen?

Horeca In Germania

Deze streken staan van oudsher niet bekend om culinaire verfijndheid. Toevallig net in een boek over de oude Belgen gelezen dat de Romeinen de lokale bevolking, Kelten met sterk Germaanse invloeden er niet alleen ruwe gewoonten op na hielden; hun keuken was ook het proberen niet waard. De moderne Belgen hebben zich aan dat oordeel ontworsteld. Ruim.

De Germanen ook? Nou nee. Eten is hier veel. En vet. En niet verfijnd. Ik apprecieer een goed stuk vlees. Maar de forel wordt gefrituurd waardoor het malse vlees bedekt raakt onder een aangebakken korst. De schnitzel is zo zwaar gepaneerd dat het blanke varkensvlees een bijkomstigheid wordt die pas na enig graafwerk in de vette brij valt te ontwaren. Ee gemischter Salat  blijkt een berg in te grote stukken opgesneden ijsbergsla (veel, dat weer wel) met een (kleine) kwak mayonaise en een beetje mosterd erop. Beuh.  Het bier is smakelijk, maar niet zo bijzonder als bij de Belgen. Aardappeltjes lijken op de producten die we van thuis gewend zijn, maar ze worden gebakken op zo’n manier dat (letterlijk!) druipen van het vet. Niet lekker! Kein Lekkerbissen, meine Freunde!

En dan is er de koffie. Wij houden van cappuccino, ook in de avond als ze het in Italië alleen nog maar met opgetrokken wenkbrauwen serveren. Maar ze serveren het, met ter plekke geklopte volle melk, in een persoonlijk patroon uitgeschonken over een pittige espresso. Zo hoort dat! In Duitsland? Een kwak slagroom, opgeklopt tot het bijna boter is. En als je je daar doorheen hebt geworsteld blijkt er gewone koffie onder te zitten. Neen, dit is het niet.

Nostalgie is aantrekkelijk, maar alleen in combinatie met de geneugten van het moderne leven. Toen Triumph de Bonneville uit de as deed herrijzen werden er toch ook geen kromtrekkende spaakwielen, lekkende carter deksels en ontoereikende trommelremmen op gemonteerd? Je wil klassieke styling, het gevoel van weleer, maar met gietwielen, betrouwbaar, en met goede remmen. We zijn toch geen holbewoners? Germaanse vrienden, eten moet lekker en gezond zijn. En verfijnd, ik moet het idee hebben dat de kok serieus heeft geprobeerd mij een lekkere maaltijd te bereiden. En niet als een automaat ingrediënten bij mekaar heeft gekwakt op ongeveer de juiste temperatuur.

Die Venn bahn

Dit is waar we voor zijn gekomen, Die Venn bahn. Fietspad van het jaar 2014. Op papier een uitstekend idee. Over het traject van een oude spoorbaan leg je een fietspad aan. Comfortabel, de stijgingspercentage zijn beperkt, het pad loopt juist niet door stadjes en door dorpen, en zeker niet over drukken wegen, maar komt wel langs de dorpjes en stadjes. Ruime bochten. Interessante uitzichten. De VVV kan hotels onderweg regelen, al reageerden ze niet toen ik belde en e-mailde. En van deze soort zijn er meer in de Eiffel lezen we in de brochure die we bij de VVV voor 2 pegel’s kopen. Een interessante propositie, op papier.

We vertrekken vroeg, snelle afdaling in Kalterherberg omlaag naar de spoorlijn, knoop in de zakdoek dat we deze afdaling eind van de middag terug omhoog moeten, en op weg. Het is rustig, en het fietsen gaat soepel. Comfortabel, ‘n twee meter breed asfaltlint tussen kleine dorps stations en haltes. Onderweg picknick plekken en banken om op uit te rusten. Dit is aantrekkelijk!

Lunch in Waimes waar toevallig net een wielercriterium aan de gang is. Mooi om deze mannen zich echt te zien afbeulen op de fiets.De cappuccino is er weer een van de slagroom bovenop maar wel met een goede bak leut eronder. We doen het er mee! Duits, Frans, Vlaams en Limburgs klinken op het terras. Het is hier wel grensland!

Eigenlijk is dit fietspad één lang vals plat. We rijden heen vooral omlaag maar merken daar niet veel van omdat het verval klein is. Maar terug gaat het omhoog en al is het verval gering als je al 50 kilometers in de ongetrainde benen hebt merk je dat wel! Het fietsen wordt een klein stuk na Waimes ook minder comfortabel als het asfalt over gaat in steenslag. Minder comfort en meer hobbel hobbel, meer kans op lek rijden wat niet gebeurt maar we zien langs de kant wel fietsen op hun kop met zuchtende eigenaars er naast, en goed opletten op de stenen en de kuilen. En gaandeweg wordt het drukker.Vooral voor groepen met kinderen is het oppassen, maar de drukte is gelukkig niet zo erg als in Zuid Limburg waar je soms een goed heenkomen moet zoeken voor de pelotons die de professionals proberen na te doen zonder bijbehorende veiligheidsmaatregelen.

Kan ik jullie aanbevelen op de Venn weg te gaan fietsen? Jazeker. Maar trek vooral je eigen plan en doe niets met de aanbevelingen van de VVV’s. Die raden drie etappes aan terwijl het makkelijk in 2 kan. En zoek vooral ook de zijwegen op waar volgens mij interessantere plaatsen zijn; de hoge venen zijn vlak bij en ook Malmedy is niet ver en dat is echt een leuk plaatsje. Leuker dan St. Vith in elk geval.

Wat nu?

Wat moet dat nou met Monschau? Het dorpje tut mir leid. Het heeft potentie, oude(re) huizen, mooie omgeving, spectaculair dal, lange historie van toerisme. Een gevestigde naam, net als Valkenburg aan de Geul. Valkenburg, dat ik zeer goed ken van hoe het vroeger was maar ook hoe het nu is. Toeristencentra uit vervlogen tijden. Groot geworden toen een reis naar de Ardennen nog het hoogtepunt van een kinderleven was. En allebei worstelend met veranderende voorkeuren van een ander publiek dan toen. Hoe ga je daar mee om?

Monschau heeft volgens mij de aansluiting op de moderne tijd gemist. Ik meen dat ze niet eens serieus proberen mee te doen met het nieuwe recreëren. Valkenburg doet tenminste nog een poging. Of die gaat lukken weet ik niet, maar als toerist weet ik wel waar je beter kunt eten. In Aan de Linde in Valkenburg, een uitstekende cappuccino en een gemengde salade die dat waarmaakt. Zo hoort het; de moderne toerist wil het gevoel van toen en het comfort van nu. Als je dat waar maakt, dan kom je er wel. Benieuwd of onze grondige oosterburen dat nog ‘n keer gaan snappen!