18 augustus 2006

Al ben ik vanaf mijn 18e continue motorrijder, maar drie jaar in Amerika niet gereden en de jaren daarna steeds minder op de GS750. Dus de Honda NT700 is ergens wel weer een her-opstapper ervaring.

Zo ook deze waterige zomerdag als ik de eerste lange rit met de Deauville aan ga pakken. De vering gaat weer twee draaien terug, de benzinetank wordt volgemaakt tegen een redelijk tarief aan de Galecopperdijk, en ik ben los, eerste lange rit, en uiteraard naar het zuiden. Het zuiden waar ik ben geboren en getogen en me nog steeds thuis voel. Eerst naar mijn peter, Willy, en daarna langs bij mijn soort van oudere zus, nicht Magda.

De A2 af, zoals ik als student vele malen heb gedaan, meestal in de auto van een medestudent, vaak ook op de Suzi, en dan na Weert parallel aan de A2 door België. Deed ik vroeger om de files bij Weert te ontlopen. Maar het België van toen is niet meer. De anarchistische route die wij vroeger reden om de gang door het smalste deel van Nederland te vermijden, 120+ over vier stroken langs Belgische architectuur, is niet meer. De brede autostrada waar verkeersregels niet golden is nu een vertrutte gang waar 50 en soms 70 het voorgeschreven tempo zijn, met kunstmatige slingers in de weg om de snelheid eruit te halen, en met stoplichten die expres zijn afgesteld om álles behalve een groene zone te vormen. En het aantal stoplichten is vertienvoudigd, ze hebben er in Vlaanderen een fok programma voor geïnstitutionaliseerd. Terwijl ze hier vroeger juist verkeerslichten gebruikten om de vrijelijk in Luik verkrijgbare vuurwapens op af te stellen. Alleen de typisch Belgische architectuur is gebleven. En bij deze gedwongen lage snelheden heb je ook meer tijd om die te bewonderen. Arrhg, wat is dát lelijk!

Het Zuiden

Eindelijk, eindelijk kom ik aan in wereldstad Veldwezelt, na twee-en-een-half-uur achter een inderdaad comfortabel windscherm te hebben verpoosd. En dat scherm staat nu nog op de lage stand. Koffie, veel koffie, en abrikozenvlaai. Nee zeggen is geen optie. Heerlijke abrikozenvlaai zoals je ze in de randstad niet vindt. Mijn nieuwe motor wordt allerwegen bewondert, en neef Willy schenkt mij zijn motorhandschoenen omdat hij geen motor meer rijdt. De BWM R75 is verkocht; met de schouder wordt het niks meer. Zijn woorden. Een carrière motorrijden die begon midden jaren vijftig op Matchless en BSA is ten einde. Sentimenteel worden heeft geen zin, zo is het leven.

De innerlijke mens versterkt en door naar Magda in Valkenburg aan de Geul. Een rustige rit want in deze omgeving zijn de wegen bezet door toeristen. Toeristen die meer oog hebben voor de omgeving dan voor het verkeer. Ik dus. Als je goed naar binnen kijkt kun je aan de draaiende hoofden en de handgebaren de ooh’s en aah’s als ze iets moois zien mee beluisteren. En tijdig afstand houden want naar buiten kijken en die ervaring met elkaar delen leidt tot afremmen en bruuske manoeuvres. Het gaat mij te langzaam, maar dat is nog maar een opmaat naar de problemen als Magda er op staat dat ik de motor voor de veiligheid in de kelder stal. Misschien begrijpelijk als je ziet wat hier los op straat rondloopt, maar geen eenvoudige operatie omdat ik door de ingang van de kelders gekomen meteen een 90 graden bocht een gang in moet maken. En de 240 kilo droog van de Deauville doen zich dan wél voelen! Die manoeuvre lukt alleen maar omdat de deur extra breed is zodat stretchers er doorheen passen. Stretchers er door heen kunnen?

Hoe dat zit? Een paar jaar geleden is deze flat officieel omgebouwd tot bejaardenflat. Zo noem ik het, ze hebben er vast een mooier label op geplakt. Daartoe is een ingebouwd die ik wel kan waarderen want Magda woont op de vierde verdieping. Maar de deuren zijn ook verbreed om deze woonstede bejaardenvriendelijk te maken. Hmm, oudere medemensen moeten blijkbaar regelmatig horizontaal de deur uit kunnen. Hmmmm, dit roept bij mij toch vooral lugubere associaties op.

Jammer

Na langdurig bijpraten verder, van Valkenburg over Cadier en Keer en over Sibbe naar Berg. Vroeger een feest rit; nu niet meer. Te druk, te veel verkeersdrempels, niet mogen inhalen, groepen fietsers breeduit op de weg. Niet fijn. Dan maar in noordelijke richting naar Klimmen, en in Geleen de autoweg weer op. De regen die al de hele tijd dreigde zet nu door, maar niet heel hard. Achter het scherm van de Deauville zit je goed, dat is duidelijk. De autoweg is niet interessant, bij Nederweert duik ik langs de Zuid Willemsvaart het Brabantse land in, maar ook hier is het de wegbeheerder die het rijplezier vergalt. Bijna nergens mag je nog inhalen. Of je zit kilometers achter zondagsrijders gevangen, óf je moet een boete riskeren. Ik verlaat Brabant via de A2, en duik de Betuwe in waar de wegbeheerder etc etc. Dit is nou de vertrutting van Nederland. De weg wordt aangepast aan de laagste gemene deler, half blinde 90 plussers en dronken adolescenten; elke eigen verantwoordelijkheid van de weggebruiker moet ze worden afgenomen!

En terwijl weggebruikers en vooral wegbeheerders het leven van mij als motorrijder tot een kwelling hebben proberen te maken, heeft mijn Honda me vandaag in bijna 500 kilometer juist heel tevreden gesteld. Geen klap verkeerd. Niet van de motor, en niet van de vering. Een lekker zadel. Comfortabele vering. Een windscherm dat precies dát weg van de torso houdt. Wat je mee wil nemen past erin of erop. Een prima zitpositie en bedieningselementen die dat doen wat ze horen te doen; wat ík wil overbrengen aan het  metaal van de motor en het rubber van de wielen. Nu is er rust. Ik drink een Belgisch biertje, en de motor rust tevreden uit in de garage. Hij moet wel een keer worden gewassen.